عزیزم!از اونور راه تا غروب من سفر کن!
با یه گوشه ی نگاهت دلمو زیر و زبر کن!
تو که از دلای سنگ آدما خیری ندیدی
یه بارم قدم گذاشتن تو دل مارو خطر کن!
تو همون ترانه یی که خود به خود نوشته می شه!
نحثی سکوتو این باربا رسیدنت به در کن!
این صداهای دروغی لایق اسمه تو نیستن!
برای خوندن این شعر نفس تازه خبر کن!
منو مهمون دلت کن!مهمون پولک آینه
بعد از اون با برق چشمات لحظه هامو شعله ور کن!
نگو از حرف و حدیث این و اون واهمه داری!
زیر نیزه بار طعنه سینه ی من رو سپر کن!
اگه می ترسی که شعرام دلتو ازت بدزده
گوشاتو نگیر !عزیزم!گوشای دلتو کر کن!
بذار این بغض بزرگ و توی خلوتت ببارم!
از صدای گریه ی من سر شونه هاتو تر کن!
وقتی من رفتم و هیچکس جای خالیمو ندزدید
با همین ترانه های ناب عاشقانه سر کن!