من؛خالی ازعاطفه وخشم،خالی ازخویشی وغربت،گیج ومهبوت بین بودن و نبودن
عشق؛آخرین همسفرمن،مثه تو منو رها کرد!حالا دستام مونده وتنهایی من
ای دریغ ازمَن که بیخود مثلِ تو گم شدم گم شدم تو ظلمتِ تن
ای دریغ از تو که مثه عکسِ عشق هنوزم داد میزنی تو آینه ی من
آه؛گریه مون هیچ خنده مون هیچ باخته و برنده مون هیچ تنها آغوش تومونده غیرازاون هیچ
ای؛مثه من تک و تنها!دستامو بگیر که عمر رفت!!همه چیز تویی زمین و آسمون هیچ
بی تو می میرم همه ی بُود و نبود،بیا پر کن منو ای خورشیدِ دلسرد
بی تو می میرم مثه قلبِ چراغ،نور تو بودی کی منو از تو جدا کرد؟؟؟؟ 

دل من مثه شیشه با نگاه دلتنگه
اما باز به پات میذارم دلم و هر چی که دارم
تو قدم بذار رو چشمام باورم شه که باهاتم
یه طاقه پارچه مشکی یه آگهی ترحیم یه دست گل روی دری همیشه بسته
یه قابه عکس رو دیوار ساعته همیشه خوابیده گلدون و پنجره هم که دل شکسته
یه مرد بی هویت یه نامه وصیت
یه حلقه توی دست مرد خسته
رفتی و جات خالی شد تو خونه م
آتیشو باز کشیدی به جونم
می دونم که حرفای قشنگت چیزی نیست جز اشکی رو گونه م
یادت افتادم داغت کوبید تو سینه یاد تو چقدِ دلنشینه
ای خدا کاری کن از بهشتت بتونه اشکامو ببینه
یه عشق نیمه کاره اشکای باز دوباره
یه قبر بی ستاره میون  یه شب
یه سینی خرما از سنگ یه آدم غربیه سرده ولی  می سوزه باز توی تب
جای لباش رو لبهاش رفت و نشست سر جاش زد زیر گریه های یک بوسه از لب
رفتی جایی که کسی ندیده زندگی دنیا همش فریبه
شکوه از ویرانه های غربت می دونم اینجا هم غریبه
یادته واست جون می سپردم الکی تو آغوشت می مُردم
ولی تو فقط یکدفعه مُردی که بگی بازی رو بُردم

دلم می گیره از حرفات می خونم ساده از چشمات
دارم میرم،نمی دونم کجا رفت بی قراریهات؟؟؟؟
حالا که رفتم از قلبت بگو اینجا چرا باشم؟؟؟؟
بدون دلخوری باید بِرم از تو جدا باشم....

نه از این جا نه از خونه؛دارم از یادِ تو می رَم!!!!
نه می خوام حسه من بَد شه نه از دست تو دلگیرم
دلم اینجاست ولی می رَم هنوز دستای من سَرده
نه چشماتو نمی بینم می دونم خیس و پُرشرمه

هنوزم من همونم که تو روعشقش صدا می کرد
کسی که از ته قلبش برای تو دعا می کرد....
یه عمرو بی تو سَر کردم با یادت شاید آسونه
چقدر سخته واسم فکرش دلت با من نمی مونه

زبانم را نمی فهمی نگاهم را نمی بینی
ز اشکم بی خبر ماندی و آهم را نمی بینی
سخن ها خفته در چشمم نگاهم صد زبان دارد
سیه چشمان مگر طرز نگاهم را نمی بینی؟
گناهم چیست؟جز عشقت!بگو از من چه می پوشی؟
مگر ای ماه،چشم بی گناهم را نمی بینی؟
سیه مژگان من،موی سپیدم را نگاهی کن
سپید اندام من،روز سیاهم را نمی بینی
پریشانم دل مرگ آشیانم را نمی جویی
پشیمانم نگاهِ عذر خواهم را نمی بینی
دلِ بی تاب من باری با دلت آرام می گیرد
اگر دوری ز آغوشم نگاهم کام می گیرد
مرا گر مَست می خواهی نگاهت را مگیر از من
که دل از ساقی چشمانِ مستت جام می گیرد

دلم چه آرومه که بُردم از یادم تموم اون حرفات
بمونه این نامه یه یادگار از من میون اون دستات
گذاشتی رفتی بدون من رفتی گذشتی ازمنِ تنها
آتیش نشوندی به جون من رفتی نشستی با همه و هر جا  
بذار یه نامه بگه به تو من دیگه رفتم تو رو نبینم
بمونه حسرت به دل تو دیگه محاله پیشه تو بشینم
از بچگی بزرگ شدم تنها و سَرکش
هرکی منو میدید می گفت تنها قلبش
روزگارم سخت بود اعتمادُ سلب کرد
تا اینکه تورو دیدمُ گفتی بمون برگرد
ته صدات غم بود و جاذبه ی من شد
توی ذهنم حک شد خاطره ای از تو
حسِ خوبی بود و گفتی پیشِ توأم تا ابد
قصه بودی دور شدی پیش خودم باخبر
از همه دنیا بی خبر از توأم
از همه دنیا تو بی خبر از خودم
کاشکی میدونستم یه روز احتمالأ بد می شی
از من و عشقمو اعتمادم رد می شی
دردسَر عاشقی از خوشگلی بیشتره
عاشق ساده خوراکش زهرماره شیش سره
با تو بودن بدتر از تنها موندنه
تنهایی بهتر از با هر کسی بودنه
حیف من و عشق پاکم که پای تو موندیم
تواشتباه کردی و ما جای تو سوختیم

سلام.خوبی...؟دلم واست تنگ شده...مثه همیشه
...چرا رفتی؟
چقد حرف تو دلم موند؛که بهت نگفتم؟؟؟آخه من که نمی دونستم اینقد زود می خوای بری......
اصلا کی فکرشو می کرد اینقد زود بری؟فکر اینکه اگه الان بودی و بهت تکیه می کردم مثه یه حسه خیلی دردناک و تلخ راه نفسمو می بنده.
چند شب پیش،موقعه ی خواب چقد گریه کردم...اونقد که به جای بوی اشک و گریه،انگار بوی اولین بارون نم نم رو تن خاک خشکُ حس می کردم...
امروز پنج شنبه ست...میخوام بیام پیشت...بیام که بشینم کنارت و باهات درد دل کنم...
از زخمِ نبودت بهت بگم که با هیچ مرهمی درمون و تسکین نمی شه...از غصه ی رفتنت که چه زود بود بهت بگم که داره جون به لبم می کنه...بهت بگم چقد خستم...بهت بگم چقد جات خالیه...بهت بگم بعد از رفتنت چقد غم رو دلم تلنبار شد...بهت بگم بعد تو همه مون غریبانه بی کس و تنها شدیم...بهت بگم مامان چقد بعد تو تنها شده،اصلا همه تنها شدیم...بهت بگم چقد دلتنگت شدیم...
نمی دونم می دونی وقتی که خواب تو می بینم چقد سبک میشمُ و دلتنگ.......کاش خوابام واقعی بود...
کاش میشد همه ی باقی زندگیمو بدمُ یه لحظه دوباره سرمو رو سینه ت میذاشتم...
باغچه ت هنوزم سبزه،اما رنگ سبزش به قشنگیه اون موقعه ها که خودت بودی نیس...اون همه طراوت و تازگی و شادابیو با رفتنت بردی...
جات اونقد خالیه که با هیچ چیز،حتی واسه یه لحظه پُر نمی شه...
لحظه ها و روزا تند تند دارن میان و می رن...نبودت داره هشت ساله می شه...باورم نمیشه...
یعنی این همه روزُ بی تو بودیم و موندیم؟؟؟
پس راسته که میگن خدا که مصیبت ُ میده صبرشم میده   
اما بی تو ......
چه بی شوق شدیم بعد تو واسه زندگی...بهونه ی نفسامون شاید نبودی {که شک دارم} اما بهترین ناجیِ تنها،واسه مون فقط خودت بودی...پس چرا رفتی؟تقصیر تو نبود...؟کار خدا بود،خدا خواست؟آخه چرا؟

خدا دوست دارم داد بزنم اونقد که به فریاد برسه...
چرا عمر خوشی کوتاهِ؟چرا......؟؟؟؟؟؟خیلی سوال بی جواب.......

دل خسته ام از عالم،دل بسته ام به ساقی
صبرم زیاده اما عمری نمونده باقی...
انگار تموم دنیا بسته س به تار مویی
برای این زمونه نمونده آبرویی...

هنوز روی درختا فقط جای کلاغه
گلا پرپرن ای وای یه دیوونه تو باغه
دلم یه گل آتیش تنم کوره ی داغه
ولی تو همه دنیا دریغ از یک چراغه...
از اون گوشه ی دنیا به این گوشه رسیدم
نگین دنیا قشنگه!قشنگیشو ندیدم
هنوز غم تو وجودم عذابه سینه سوزه
نگین گریه رو بس کن!نگین دنیا دو روزه!
کدوم ناله ی شبگیر کدوم ورد شبونه
کدوم طلسم و جادو دعای عاشقونه
از این گوشه ی دنیا به اون گوشه ی دنیا
منو به آشیونه به یارم می رسونه؟؟؟
کدوم جاده کدوم راه کدوم اشک و کدوم آه
کدوم ابر و کدوم اوج و کدوم موج و کدوم ماه
هنوز قافله ی عشق به منزل نرسیده
غریقیمو و صدامون به ساحل نرسیده
هنوز اشکِ تو چشمام نگاهام خیره به راهِ
نه آفتاب و نه مهتاب چقد دنیا سیاهه...