دارم دیوونه میشم...یه عالمه فکر و حرف تو ذهن و دلمه...نمی دونم از کجا و از کدوم یکیش بگم...هر کدومش یه دنیا میشه...شایدم بیشتر...از برگشتن اون...که باز رفت...از آدمای دور و برم...از اتفاقای این چند وقت...از خودم...گفتم از خودم...نمی دونم...یه جوری شدم...دیگه اون آدمه سابق نیستم...میدونم بد شدم...خیلی هم بد...احساسه خوبی ندارم و نیست...یعنی تقصیر آدمای دور و برم و این اتفاقایه این چند روز،بخصوص 18آذره؟؟؟!!!نمی دونم...فقط گاهی می خندم...
خنده ی تلخ من از گریه غم انگیزه تر است
کارم از گریه گذشته به آن می خندم
اما من که راحت اعتراف می کنم...میدونم مقصرم...اما این نامردی بود...روز 18 آذر...روز بدی بود...تو تقویمه این روزگار 16 آذرُ گذاشتن روز دانشجو،تا حالا 18آذر واسم قشنگترین روز بود،روز میلاد تکیه گاهه زندگیم،باباجونم..اما از این به بعد تو تقویمه دل و زندگی من18 آذر یادآور یکی از بدترین روزا و لحظه های زندگیم شد...یه تجربه ی تلخ...از هر چی شیر قهوه س حالم به هم می خوره...از هر چی که شیر توش باشه...از هر چی ماشینه...از هرچی...شاید به قول بعضیا بی خیالم...اما الأن...نمی دونم شاید الأنم بی خیالم...اما خدا تو که از حال و هوای دل من خبر داری،دوباره درد دلمو پیش خودت اوردم،بازم از خودت می خوام،کارش بی جواب نمونه.اگه اون دنیا واسم حقی گذاشته بودی ازش نمی گذرم...تو دیدی چقدر ترسیدم،تو همه چیزو دیدی...من به گناهم اعتراف میکنم...نباید . . .اما ...
از اون گوشه ی دنیا،به این گوشه رسیدم
نگین دنیا قشنگه،قشنگیشو ندیدم......

ما گذشیم و گذشت آنچه تو با ما کردی
تو بمان با دگران،وای به حال دگران

به قول آدمایی که یه مثبت فقط در حد یه کلمه!به اسمشون اضافه می کنن:

رفاقت ادعائی بیش نیست...
راستی میگن:دیگه مرد نیست!!!یعنی دیگه تو وجود مردا،مردی پیدا نمی شه؟!؟!؟راست می گن؟؟؟؟؟گفتن اگه پیدا کردی،خبرشو به ما هم بده.یعنی نیست؟؟؟یعنی پیدا میکنم؟؟؟نمی دونم...انگار دیوونه شدم......انگار؟؟؟نمی دونم...خدایا بابت همه ی گناهام،از اون کوچولوهاش تااون بزرگاش...ازت به حقه بزرگی و مهربونیت با این جسم نحیفه کوچیکم طلب بخشش می کنم...چشم امیدم به عفوته...تو که می بینی چه حالی دارم...خدا جونم دلم شکسته...تو که خریدار دلای شکسته ای،تو که ارزون نمی خری،دله شکسته پیش تو یه چیزه دیگه س،یه جورایی یه حرمت دیگه ای داره...از خودم ناراحتم...اعصبانیم...از بابا و مامان شرمنده...انتظار و آرزوی معجزه ندارم که چشمامو ببندم و باز کنم و ببینم همه چی یه کابوس بوده..اما ازت می خوام کمکم کنی و دوباره دستم و بگیری...بنده تو ناامید نکن...

منو تنها نذار که غریبم...
بی تو زندگی زندونه همه کوچه ها بن بستن
وقتی دل عاشقه نمی دونی که چه سخت میشه دل کندن

منو تنها نذار که میمیرم تو مثه خون تو رگهامی
تو که می دونی چه تلخه مُردنه توی تنهائی

خدایا...بیشتر از بزرگی هفت آسمون و دنیات،دلم گرفته...تو که از آرزوم خبر داری...هر چی حکمته خودته...هر چی خودت مصلحت میدونی...