ای رفته ز دل رفته ز بر رفته ز خاطر!بر من منگر تاب نگاه تو ندارم
بر من منگر زانکه به جز تلخی اندوه در خاطر از ان چشم سیاه تو ندارم
ای رفته ز دل راست بگو!بهر چه امشب با خاطره ها آمده ای باز به سویم؟
گر آمده ای از پی آن دلبر دلخواه من اونیم او مرده و من سایه ی اویم!
من اونیم آخر دل من سرد و سیاه است_او در دل سودا زده از عشق شرر داشت
او در همه جا با همه کس در همه احوال سودای تو را ای بت بی مهر!به سر داشت
من اونیم این دیده ی من گنگ و خموش است_در دیده ی او آن همه گفتار نهان بود
وان عشق غم آلوده درآن نرگس شبرنگ مرموزتر از تیرگی ی شامگهان بود
من اونیم آری لب من_این لب بی رنگ_دیری ست که با خنده ای از عشق تو نشکفت
اما به لب او همه دم خنده ی جان بخش مهتاب صفت بر گل شبنم زده می خفت
بر من منگر تاب نگاه تو ندارم آن کس که تو می خواهیش از من به خدا مرد!!
او در تن من بود و ندانم که به ناگاه چون دید و چها کردو کجا رفت و چرا مرد!!
من گور ویم گور ویم برتن گرمش افسردگی و سردی ی کافور نهادم!
او مرده و در سینه من این دل بی مهر سنگی ست که من بر سر آن گور نهادم!